Odzyskanie przez Polskę niepodległości w 1918 r. wymusiło na władzach zorganizowanie na nowo całego aparatu państwowego. Dziedziną której poświęcono wiele uwagi było również drogownictwo. W styczniu 1919 r. powstało Ministerstwo Robót Publicznych. Dekret o zarządzie drogami kołowymi i mostami ustalał, że wszystkie drogi kołowe i mosty w państwie polskim znajdują się pod zwierzchnim zarządem Ministerstwa Robót Publicznych a drogi kołowe dzielą się na: powiatowe i gminne zarządzane bezpośrednio przez organy samorządowe. Dekret upoważniał również Ministra Robót Publicznych do zorganizowania jednolitej dla całego państwa administracji dróg kołowych i mostów.
Podstawę do działania w tym kierunku dała pierwsza w dziejach polskich ustawa z dnia 10 grudnia 1920 r. o budowie i utrzymaniu dróg publicznych i mostów w Rzeczypospolitej Polskiej. Ustawa ta ustaliła cztery kategorie dróg: państwowe, wojewódzkie, powiatowe i gminne. W 1929 r. kiedy na terenie województw centralnych i wschodnich zaczęto powoływać powiatowe Zarządy drogowe jako organy wydziałów powiatowych. Na czele tych zarządów stali kierownicy powoływani jako urzędnicy państwowi Ministerstwa Robót Publicznych. Następna zmiana nastąpiła na skutek rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 21 maja 1932 r. w sprawie zniesienia urzędu Ministra Robót Publicznych, a sprawy dotyczące budowy i utrzymania dróg i mostów oraz nadzoru nad gospodarką drogową związków samorządowych i nadzoru nad ruchem na drogach publicznych przeszły do zakresu działania Ministerstwa Komunikacji. Koszty budowy i utrzymania dróg państwowych i mostów pokrywane były ze skarbu państwa, natomiast na drogach i mostach samorządowych, pokrywane były przez samorządy powiatowe i wojewódzkie.
W lipcu 1944 r. powstaje pod kierownictwem inż. Jana Michała Grubeckiego Resort Komunikacji Poczt i Telegrafu. W ramach Ministerstwa reaktywowany został Departament Dróg Kołowych. W marcu 1945 r. resort komunikacji przeniesiono do Warszawy, a Kierownictwo Departamentu powierzono inż. Aleksandrowi Gajkowiczowi.
W dniu 29 września 1951 r. Prezydium Rządu podjęło Uchwałę nr 688 w sprawie zasad reorganizacji gospodarki na drogach publicznych. Sprawy drogowe z resortu Komunikacji przeszły od marca 1951 r. do nowo utworzonego Ministerstwa Transportu Drogowego i Lotniczego, przy pozostawieniu dróg, ulic i placów miejskich w kompetencji Ministra Gospodarki Komunalnej. Reorganizacja administracji drogowej polegała na przejęciu gospodarki na drogach państwowych i powiatowych przez administrację centralną przy pozostawieniu gospodarki na drogach gminnych w kompetencji Wydziałów Komunikacji Prezydiów Powiatowych Rad Narodowych. W miejsce Departamentu Dróg Kołowych utworzono Centralny Zarząd Dróg Publicznych (CZDP) i podporządkowano mu nowo organizowaną administrację dróg państwowych: 17 Wojewódzkich Zarządów Dróg Publicznych (WZDP) i pośrednio 128 Rejonów Eksploatacji Dróg Publicznych (REDP).
W tym czasie przystąpiono do przebudowy nawierzchni ważniejszych ciągów drogowych, na nawierzchnie ulepszone. Utrzymanie dróg o nawierzchni tłuczniowej czy żwirowej przy wzrastającym ruchu samochodowym było bardzo trudne. Przystąpiono do budowy nowych dróg lokalnych, w miejsce istniejących malowniczych, ale trudno przejezdnych, nie profilowanych dróg gruntowych, wykorzystując do tego celu materiały miejscowe oraz pochodzące z demobilu samochody ciężarowe i maszyny do robót ziemnych, nawierzchniowych i mostowych.
Powołanie CZDP, WZDP i REDP było faktem, który przyczynił się do rozwoju publicznego drogownictwa. Nastąpił dynamiczny, wszechstronny rozwój wyżej wymienionych jednostek. Niespotykany w historii naszego drogownictwa napływ nowych, młodych kadr z wyższym i średnim wykształceniem, w zakresie budownictwa drogowego, w specjalności drogowej i mostowej, otoczonych profesjonalną opieką zatrudnionych od czasów wojennych inżynierów drogowych i mostowych, zapewnił fachową obsadę na stanowiskach kierowników REDP, kierowników dużych budów drogowych i mostowych. Zakresy modernizacji budowy dróg państwowych na skalę przekraczającą możliwości wykonawcze państwowych przedsiębiorstw krajowych i mostowych, spowodowały rozwój zaplecza budowlanego w REDP. W każdym REDP powstały wytwórnie mas bitumicznych oraz bazy zaopatrzone w maszyny do wykonywania nawierzchni bitumicznych.
Jedną z dróg zbudowaną w tym okresie była droga łącząca Płock z Włocławkiem. W latach 1957-1958 REDP Płock wybudował odcinek Radziwie – Duninów, podczas gdy pozostały odcinek realizowany był przez REDP Włocławek. W 2018 r. obchodzimy 60. rocznicę uroczystego otwarcia drogi na odcinku Radziwie – Duninów co stało się przyczynkiem do zorganizowania tejże wystawy.
